SINIŠA TUCIĆ

Siniša Tucić, rođen je 22. februara 1978. godine u Novom Sadu. Objavio tri zbirke poezije: Betonska koma 1996, Krvava sisa 2001, Nove domovine 2007. Jedan je od priređivača zbornika nove novosadske poezije Nešto je u igri (2008).

Tokom devedesetih delovao je u okviru umetničke grupe MAGNET, poznate po svojim umetničkim performansima angažovanim protiv tadašnjeg režima. Bavi se scenskim izvođenjem. Poetske performanse izvodi sa Alice in Wonderband. Od decembra 2011. aktivista je Društvenog centra.

Živi u Novom Sadu. 

Poezija mu je zastupljena u sledećim zbornicima, antologijama i panoramama:

1. Lešnici, Samizdat, Klub studenata književnosti „Zona“, Novi Sad, 2001.
2. Nešto je u igri, Centar za novu književnost – Neolit i Kulturni centar Novog Sada, Novi Sad, 2008.
3. Nenad Milošević: Iz muzeja šumova, Antologija novije srpske poezije 1988-2008, V.B.Z. d.o.o. Zagreb 2009.
4. Srbija: Panorama pesništva 21. veka na srpskom i engleskom (U saradnji sa časopisom ulaznica iz Zrenjanina priredio Dragoslav Dedović, Zrenjanin 2011.)

----------

Siniša Tucić (Srbija)

(Iz Betonske kome, Beograd 1996.)

Betonska koma

Živim u kolima, kroz šoferšajnbu

gledam predele koji umiru.

Planine su mlitave,

kola se zaustavljaju.

Silazim u betonsku komu.

Ne udaram glavom u ivičnjake.

Bauljam do prve hospital-kafane,

gde ću dobiti šest litara

infuzije na usta.

Pivo je petnaestoprocentni rastvor.

Dok pank širi anarhiju,

smaram se do WC-a

na psihotelesnu terapiju.

Ne vidim ždrala u ogledalu života.

Ja sam lopov slikarskog antitalenta.

Posle se umivam, podižem prst

dok se vraćam u zaboravljenu

betonsku komu.

Ulazim u zaustavljeni automobil.

Sladak otpor mišića

Ne volim da ubijam atomskom bombom

Niti hemijskim otrovima.

Granata bazuke je bezosećajni metal.

Nož je hladan.

Ruke su suve.

Jako mi prija slano jelo.

Koljem isključivo vilicama

Najradije oznojana tela.

Deca imaju najslaniji znoj.

Odem noću u dečiju bolnicu.

Odšunjam se do plućnog odeljenja.

Asmatičari se najviše znoje.

Prvo ubijem dežurnu sestu.

Onda krenem po sobama.

Osećam znoj i sladak otpor mišića

Na mestu koje sam zagrizao.

Verbalni zatvor

Rečnik je verbalni zakon.

Zgrada u obliku knjige, užasnih ćelija.

U njih se dovode reči sa ulice.

Književnik je arhitekta tih ulica.

Tamo se reči organizuju u grupe

koje se zovu pesmama.

Grupe se rasturaju, buntovničke reči

odvode se u ćelije.

Posle ih odande vadim.

U etimologiji svaka reč ima

zatvorski dosije.

------

Siniša Tucić (Serbia)

Translated into English by Milan Dobričić

The Concrete Coma

I live in a car, through the windshield

I watch sceneries that die.

The mountains are loose,

the car stops.

I descent to the concrete coma.

I don’t hit my head against roadsides.

I crawl to first hospital-barroom,

where I’ll get six liters

of infusion through my mouth.

The beer is fifteen percent solution.

While punk spreads anarchy,

I am bored to WC

for a psycho-body therapy.

I don’t see crane in the mirror of life.

I am a thief with painter’s anti-talent.

Then I wash my face, raise my finger

while returning to forgotten

concrete coma.

I enter the stopped car.