IVANA MILANKOV

Ivana Milankov, rođena 1952. godine u Beogradu gde se školovala i završila studije anglistike na Filološkom fakultetu beogradskog Univerziteta. Autor je nekoliko knjiga poezije: MEĐUPROSTORI, PUT DO GLAVE, VAVILONSKI PRAZNICI SPUŠTANJE STAKLA, OKO IZA VAZDUHA, ISPOVEST MUNJA. Takođe je autor knjige poetske proze: IZMEĐU REČI I SLIKE. Prevođena na engleski, nemački, španski, poljski. Sem spisateljskog rada ,aktivna je na polju prevodilaštva. Prevodila poeziju Emili Dikinson, Silvije Plat,Vilijema Blejka,Vilijema B. Jejtsa , Alena Ginzberga. Tokom 80-ih godina prošlog veka bavila se uličnim performansima kako u Beogradu, tako u Londonu i u gradovima kalifornijske obale i Koloradu.

HADRIJAN, SLIČNOSTI, SKRIVENOJ

Do Trakije dodjoh

ne zbog Rima.

Do Trakije dodjoh,

ne zbog svetkovina latinskih.

Do Trakije dodjoh,

ne zbog širina pompeznih.

Do Trakije dodjoh

zbog nečeg titrajućeg, zovućeg,

što u čulima i razumu nikada bivstvovalo nije.

Do Trakije doćoh

zbog proleća jednog divljeg.

Mišljah možda je još tu onaj

koga tražim,

onaj meni sličan,

onaj koga predugo odlagah

kao pred smrt kada skida se prstenje, na način

            lagan i svečan

ili kraljevski sporo kad odlaže se odežda zemaljska.

I tako tražeći prirodu drugu

iz obika dalekog, iz oblika visikog, iz oblika

toplog

u mene da se stopi,

naćoh divljinu i njeno srce –

plemena, vatru, obrede očima nepoznate, drevna žrtvovanja.

Rimljanin sam, i ja znam za žrtvu – vidljivu.

Ali ovaj drugi, onaj koga tražim

čeka me izvan sfera, kosmosa i bogova mi znanih,

čeka da mi proleće ovo trakijsko poslednju krvnu čežnju spali,

čeka dok mi se poslednja haljina starog razuma po pepelu ne razveje,

čeka dovoljno čvist da budem,

bezmernu, neidljivu prriodu kroz Njegove oči da

primim

i ćelije sastava u vidljivisti istrošenog

milionma leptirova da predam

i onda, u more, mladje od vremena, da se slijem.

-----

Translated by Zorica Petrović and James Sutherland-Smith

HADRIAN, TO A LIKENESS, HIDDEN

To Thrace I have come,

not on account of Rome.

To Thrace I have come,

not on account of Latin festivals.

To Thrace I have come,

not on account of pompous expanses.

To Thrace I have come

for something quivering, inviting,

that has never existed in the senses and in reason before.

To Thrace I have come

on account of one wild spring.

I thought perhaps the one I seek

is still here,

the one similar to me,

the one I have postponed for too long

as just before death when the rings are removed in a manner slow and solemn    

or when with royal deliberation earthly vestments are set aside.

And thus searching for another nature

from a form far off, from a form with height, from a form with

warmth

to merge with me,

I have found the wilderness and its heart -

tribes, fire, rites unknown to the eye, ancient sacrifices.

I am Roman. I, too, know sacrifice - visible.

But this other, the one I seek

is waiting for me beyond the spheres, the universe and the gods known to me,

is waiting for this Thracian spring to burn my last carnal desire,

is waiting until the last garment of my old reason is scattered as ashes,

is waiting for me to be pure enough,

to receive an infinite, invisible nature through His eyes

and the cells of a system exhausted in visibility

to pass on to millions of butterflies

and then to flow into a sea younger than time.